Chicago Transit Authority (ook wel Chicago of Chicago I genoemd) is het debuutmuziekalbum van de Amerikaanse band Chicago. De muziek voor dit album is tot stand gekomen tijdens 7 maanden oefenen en diverse concerten. In vergelijking tot hun collegae / concurrent Blood, Sweat and Tears is het album veel experimenteler. Dit album mocht pas worden uitgegeven nadat BST hun eerste vruchten had afgeworpen. Men schurkt af en toe tegen bigband-jazz aan, dat zou uiteindelijk uitdraaien op een uitnodiging van Duke Ellington voor een optreden in zijntelevisieprogramma.
I,m a man is een compositie van Muff Winwood en Jimmy Miller van The Spencer Davis Group,
- Robert Lamm – toetsen, zang;
- Terry Kath – gitaar, zang
- Peter Cetera – basgitaar, zang
- Walter Parazaider – saxofoon en dwarsfluit; zang
- Lee Loughnane – trompet en zang
- James Pankow – trombone;
- Daniel Seraphine – slagwerk;
- James William Guercio
Simon & Garfunkel (Paul Simon en Art Garfunkel) was een populair zangduo in de jaren '60.
Tijdens hun middelbare-schoolperiode begonnen ze met het zingen van liedjes van onder andere de Everly Brothers. In 1956 begonnen ze officieel onder de naam Tom and Jerry (Paul Simon als Jerry Landis en Art Garfunkel als Tom Graph) en kregen onder die naam hun eerste opnamecontract. In 1957 begonnen ze hun eigen teksten te schrijven. Hun eerste hit was Hey schoolgirl. Volgende pogingen om hits te scoren waren niet erg succesvol dus ging het duo na hun middelbare school ieder zijn eigen weg.
Ze zagen elkaar weinig in de periode die daarop volgde. Maar in 1962 ontmoetten ze elkaar weer. Eind 1963 begonnen ze met optredens onder de naam Simon & Garfunkel.
The Sounds of Silence" of "The Sound of Silence" was de echte doorbraak voor Simon and Garfunkel . Het is geschreven in February , 1964 door Paul Simon naar aanleiding van de moord op President John F. Kennedy op 22 November , 1963.
Ikzelf herinner me een optreden in het TV programma Fanclub ik denk in ± 1965 waar ik zeer van onder de indruk was.
The Monkees waren een Amerikaanse popband die furore maakte in de jaren zestig met de gelijknamige televisieshow. De reeks verscheen op 12 september 1966 voor het eerst op de Amerikaanse televisie en werd gedurende twee seizoenen uitgezonden door de NBC. De laatste aflevering was op 19 augustus 1968. In Nederland was de serie in 1966 bij de AVRO te zien.
De vier jonge mannen, die The Monkees vormden, waren de in Engeland geboren Davy Jones, en de Amerikanen Micky Dolenz, Michael Nesmith en Peter Tork. Ze werden geselecteerd naar aanleiding van een advertentie waarin werd gevraagd om acteurs voor de rol van vier gekke jongens ("four insane boys"). Onder degenen die werden afgewezen was de toen nog redelijk onbekende Stephen Stills van (later) Crosby, Stills & Nash.
Als band scoorden The Monkees diverse hits waaronder I'm a Believer, (I'm Not Your) Steppin' Stone, Daydream Believer en Last Train to Clarksville. Een enkel nummer had zelfs een sociaal-kritische inslag, zoals Pleasant Valley Sunday. Er verschenen vijf albums met de originele bezetting, en nog eens drie nadat Tork en nog later Nesmith de groep hadden verlaten. De televisieshow was toen allang gestopt.
Liefhebbers wijzen er op dat The Monkees hun goede smaak toonden door gebruik te maken van de beste liedschrijvers van hun tijd onder wie Neil Diamond, Gerry Goffin, Carole King, Barry Mann and Cynthia Weil. The Monkees, bewonderaars van Jimi Hendrix, wisten de "Jimi Hendrix Experience" onder de aandacht te brengen van het Amerikaanse publiek door Hendrix op te nemen in het voorprogramma tijdens hun tournee van 1967. Hendrix kon die publiciteit wel gebruiken, maar de fans van de Monkees moesten er niets van hebben. Na enige optredens ging Hendrix zijns weegs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten