Howlin Wolf (feat.Hubert Sumlin - Eddie Shaw e.o) - Sittin on the top of the world (1974)

 

 Hubert Sumlin - Eddie Shaw

Chester Arthur Burnett (June 10, 1910 – January 10, 1976), known as Howlin' Wolf, was a Chicago blues singer, guitarist, and harmonica player, originally from Mississippi. With a booming voice and imposing physical presence, he is one of the best-known Chicago blues artists. The musician and critic Cub Koda noted, "no one could match Howlin' Wolf for the singular ability to rock the house down to the foundation while simultaneously scaring its patrons out of its wits."^[1] Producer Sam Phillips recalled, "When I heard Howlin' Wolf, I said, 'This is for me. This is where the soul of man never dies.'"^[2] Several of his songs, including "Smokestack Lightnin'", "Killing Floor" and "Spoonful", have become blues and blues rock standards. In 2011, Rolling Stone magazine ranked him number 54 on its list of the "100 Greatest Artists of All Time".^(Wikipedia)

     ^{Sittin on the top of the world}

Trampled Under Foot - Led Zeppelin

 Trampled Under Foot is a song by Led Zeppelin, the fifth track on their sixth studio album Physical Graffiti. It was written by Jimmy Page, Robert Plant, and John Paul Jones and was produced by Page.

           Trampled Under Foot (album Physical Graffiti. )

Physical Graffiti is the sixth studio album by the English rock band Led Zeppelin. It was released as a double album on 24 February 1975 by the group's new record label, Swan Song Records.

The band wrote and recorded eight new songs for the album in early 1974 at Headley Grange, a country house in Hampshire, which gave them ample time to improvise arrangements and experiment with recording. The total playing time covered just under three sides of an LP, so they decided to expand it into a double by including previously unreleased tracks from the sessions for the earlier albums Led Zeppelin III, Led Zeppelin IV and Houses of the Holy. The album covered a range of styles including hard rock, progressive rock, rock 'n' roll and folk. The album was then mixed over summer 1974 and planned for an end-of year release; however, its release was delayed because the Peter Corriston-designed die-cut album cover proved difficult to manufacture.

Rory Gallagher (Ballyshannon, 2 maart 1948 – Londen, 14 juni 1995)

Rory Gallagher begon zijn carrière in de vroege jaren '60 als gitarist met de Fontana Showband. In de jaren 1964 en 1965 speelde hij in de Impact Sound Show Band (later The Impact Sound en tenslotte The Impact). In 1966 formeerde hij de driemansband Taste met Eric Kitteringham (bas) and Norman Damery (drums).

In 1967 nam dit trio wat demo's op die in de jaren '70 op LP verschenen onder de titel Taste In The Beginning. Nog in datzelfde jaar werden John Wilson en Richard "Charlie" McCracken resp. de nieuwe drummer en bassist van Taste en met hen zou Gallagher drie jaar samenwerken. Deze periode leverde twee studioalbums op: Taste en On The Boards. Een stortvloed van bootlegs werd in die tijd uitgebracht. Om dit tegen te gaan bracht platenmaatschappij Polydor zelf Live in Montreux en Live At The Isle Of Wight uit. Taste werd in 1970 ontbonden na onenigheid over de financiële huishouding en de rol van het management hierin.



Taste Isle of Withe 1970

Met Gerry McAvoy (uit Deep Joy) op bas en Wilgar Campbell (uit The Method) op drums ging Gallagher vervolgens verder onder zijn eigen naam: The Rory Gallagher Band of Rory Gallagher and his band. Zijn muziekstijl vertoonde de blues in al zijn facetten, maar met name ook de country blues. In 1973 vertrok Campbell naar The Mick Abrahams Band en werd vervangen door Rod De'Ath uit Killing Floor. Korte tijd later werd ook de toetsenist van Killing Floor, Lou Martin, lid van Rory's begeleidingsband.



I fell Apart Van Rory Gallagher's eerste solo album. Tavern de l'Olympia, Paris, 30 maart 1971, zijn eerste optreden met Gerry McAvoy en Wilgar Campbell na het opheffen van Taste.
Gallagher werd door het muziekblad Melody Maker in 1972 en 1974 uitgeroepen tot 's werelds beste gitarist. Hij genoot onder andere in het Oostblok een grote populariteit. De band zou een naam opbouwen met marathonoptredens tijdens veelvuldige tournees. Zo speelden zij begin 1974 tijdens een nachtconcert voorafgaand aan een autoloze zondag in De Doelen in Rotterdam net zo lang door tot de bezoekers de eerste trein naar huis konden nemen.


Going to my Hometown Duitsland TVStudio 1972

Gallagher had veel succes met zijn live-optredens, maar scheen er nooit in te slagen dat op de plaat vast te leggen. Hij schuwde met zijn houthakkershemden en zijn afgeragde Fender Stratocaster alle vormen van glamour en deed ook nooit een poging een hit te maken. Hij had een grote schare trouwe fans van wie vele tijdens zijn concerten luchtgitaar speelden.


Walking Blues Montreux 1985

De Ier werd vooral beroemd door zijn live optredens, zijn ‘Live in Europe’ album geldt als een standaardwerk. Zo wild en expressief als Gallagher zich op het podium liet zien, zo stil en teruggetrokken was hij privé. Ooit werd hij door The Rolling Stones gevraagd Mick Taylor te vervangen als gitarist, hij bedankte. Eric Clapton, Slash, The Edge en John Lennon verklaarden zich fan van Gallagher.


Off the Handle 1980

Tijdens een concert in februari 1995 in Nighttown in Rotterdam bleek Gallagher zo ernstig ziek, dat het voortijdig moest worden afgebroken. De zanger werd opgenomen in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam en later overgebracht naar een ziekenhuis in Londen. Daar onderging hij in april 1995 een succesvolle levertransplantatie. Hij overleed echter twee maanden later aan een longontsteking.


Zijn laatste TV optreden in 1994

Gallagher wordt jaarlijks herdacht met de tributeconcerten "Cork rocks for Rory" in Cork en "Going to my home town" in zijn geboorteplaats Ballyshannon. In Ierland is hij geëerd met standbeelden en zijn verschillende straten naar hem genoemd. Postuum werd door zijn broer Donal het album Wheels within wheels uitgebracht, waarop Gallagher onder andere samenwerkt met de Spaanse gitarist Juan Martín, Ronnie Drew van The Dubliners en Béla Fleck.

Bezettingen van The Rory Gallagher Band

Rory Gallagher (gitaar, zang) met:
1970 - 1972: Gerry McAvoy (bas), Wilgar Campbell (drums)
1972 - 1976: Gerry McAvoy (bas), Lou Martin (piano), Rod De'Ath (drums)
1976- 1981: Gerry McAvoy (bas), Ted McKenna (drums)
1981- 1991: Gerry McAvoy (bas), Brendan O'Neil (drums) + veelvuldige gast: Mark Feltham (harmonica)
1992- 1994: David Levy (bas), Jim Levaton (oetsen), John Cooke (toetsen), Richard Newman (drums) + veelvuldige gast: Mark Feltham (harmonica)

Discografie

• 1971 Rory Gallagher
• 1971 Deuce
• 1972 Live in Europe [live]
• 1973 Blueprint
• 1973 Tattoo
• 1974 Irish Tour [live]
• 1975 Against the Grain
• 1976 Calling Card
• 1978 Photo-Finish [live]
• 1979 Top Priority
• 1980 Stage Struck
• 1982 Jinx
• 1988 Defender
• 1988 Fresh Evidence
• 1992 The Bullfrog Interlude
• 1999 The BBC Sessions [live]
• 2006 Live at Montreux
• 2008 The Essential

http://www.rorygallagher.com/

The (Early) Rolling Stones

Lewis Brian Hopkin Jones, better known as  Brian Jones (Cheltenham (Gloucestershire), 28 februari 1942 - Hartfield (Sussex), 3 juli 1969

The Rolling Stones met Brian Jones .Arthurs favorite Stones periode
5 Britse jongens met een geweldige interpetatie van de toenmalige Blues/Rock en Soul muziek.
Insperatie bron voor ontelbaarveel muziekbandjes in die tijd.




You Better Move on ( Arthur Alexander)
Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren '50 weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford, Kent. Mick en Keith werden goede vrienden en begonnen een bandje - Little Boy Blue and the Blue Boys - samen met Dick Taylor als bassist, die er al snel uitstapte. Taylor zou later de Pretty Things oprichten. Charlie Watts was drummer van de band. Oorspronkelijk was hij een jazzdrummer. Bill Wyman werd gekozen als bassist, naar verluid enkel omdat hij een versterker bezat. Brian Jones werd toegevoegd als tweede gitarist. Aanvankelijk was ook Ian Stewart pianist in de band. Maar Andrew Oldham werd aangesteld als manager en die vond Stewart niet bij het ruige imago van de band passen. Stewart bleef echter wel aan als roadie en verscheen live regelmatig bij de Stones op het podium, tot en met zijn dood in 1985.


Reelin & Rocking (Chuck Berry)
It,s All over Now(Jagger/Richards)
Ze traden eerst op in de club van Alexis Corner. De band ging een beetje rondtoeren in clubs en steden, en in 1963 kregen ze een platenconcract (met Decca Records) en kwam hun eerste single uit: Come on, een cover van Chuck Berry.

That,s How Strong My Love Is(Otis Redding)
In 1964 werd de single Not Fade Away uitgebracht, die een vrij grote hit werd. Daarna volgde hun debuutalbum, in hetzelfde jaar: The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitzending van Top of the Pops, met de single I wanna Be Your Man. Vervolgens werd het album 12 x 5 uitgebracht, met de hits Time is on my Side, It's all over now en Chuck Berry's Around & Around. De opvolger van 12 x 5 was The Rolling Stones, Now!. Een succesvol album met de hitsingle Heart of Stone.



Heart of Stone (Jagger/Richards)In september 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. Alleen de in de US uitgebrachte versie van het album bevatte de superhit (I can't get no) Satisfaction. Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. In Nederland kwam Satisfaction uit in augustus 1965 op single en het werd meteen een hit. Keith Richards heeft de bekende riff verzonnen toen hij slaapdronken was. Hij nam deze op en ging weer slapen. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones niet in Nederland kwamen. Zij stonden tijdens hun European Tour 66 voor de tweede maal in Nederland op het podium op 26 maart 1966 in de Brabanthallen in 's Hertogenbosch.


Oh Carol (Chuck Berry)
In september 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. Alleen de in de US uitgebrachte versie van het album bevatte de superhit (I can't get no) Satisfaction. Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. In Nederland kwam Satisfaction uit in augustus 1965 op single en het werd meteen een hit. Keith Richards heeft de bekende riff verzonnen toen hij slaapdronken was. Hij nam deze op en ging weer slapen. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones niet in Nederland kwamen. Zij stonden tijdens hun European Tour 66 voor de tweede maal in Nederland op het podium op 26 maart 1966 in de Brabanthallen in 's Hertogenbosch.
Het volgende album, December´s Children (and everybody´s) werd een klein succes. Het bevatte de hits Get of my Cloud en I'm Free. Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull (destijds Mick Jagger's vriendin) het nummer As Tears Go By geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen dat nummer op dit album ook zelf op.



I,m Waiting(Jagger/Richard
Toen kwam in 1966 een album dat een van de Rolling Stones' meest succesvolle albums ooit zou worden uit: Aftermath. Het album bevatte de hits Under My Thumb, Lady Jane, Mother's Little Helper, Out Of Time (nog datzelfde jaar een nummer-1 hit van Chris Farlowe) en Stupid Girl. "Under my Thumb" is een van de Rolling Stones' grootste hits geweest. Dit was het eerste album volledig geschreven door het duo Jagger/Richards.
In die tijd zette de aan de LSD-verslaafde Richards ook Jagger aan de drugs. Hieruit kwamen twee wat meer donkere albums, waarvan Their Satanic Majesties Request wel Psychedelic Rock genoemd kon worden. Het eerste album, Between The Buttons, dat nog wel de hits Ruby Tuesday en Let's Spend The Night Together bevat, wordt door velen gezien als een flop. Het nummer Connection van dat album heeft Richards gebruikt op solo-tournee met de X-Pensive Winows in 1989. Tegen de tijd van Their Satanic Majesties Request waren Richards en Jones ook aan de heroïne verslaafd geraakt en Richards had in die tijd al ruzie met justitie, vanwege een feest dat hij had gehouden waar vrienden heroïne namen. Uit al deze drugs kwam een erg donker album waarmee de Stones volgens Jagger The Beatles wilden nadoen met hun Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Naast de hit She's A Rainbow bevat het album geen noemenswaardige hits, maar het nummer 2000 Light Years From Home is tegenwoordig vrij bekend. Op dit album stond ook een nummer, In Another Land, dat door Wyman was geschreven, gezongen en geproduceerd.


Symphatie for the Devil(Repetitie)
Aan het nummer Sympathy for the Devil werd heel erg lang gewerkt en het kwam uit op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is een van hun grootste hits. Ook stond hier nog de hit No Expectations op. Met Beggars Banquet sloegen de Stones een andere weg in. Wel ging het steeds slechter met Brian Jones, die op het album niet veel meer deed. Hij speelde op vrijwel geen enkel nummer nog gitaar.
Na de tour van Beggars Banquet werd Brian Jones door de andere Stones ontslagen. Hij zou een aantal weken daarna dood worden gevonden op de bodem van zijn zwembad