Rory Gallagher begon zijn carrière in de vroege jaren '60 als gitarist met de Fontana Showband. In de jaren 1964 en 1965 speelde hij in de Impact Sound Show Band (later The Impact Sound en tenslotte The Impact). In 1966 formeerde hij de driemansband Taste met Eric Kitteringham (bas) and Norman Damery (drums).
In 1967 nam dit trio wat demo's op die in de jaren '70 op LP verschenen onder de titel Taste In The Beginning. Nog in datzelfde jaar werden John Wilson en Richard "Charlie" McCracken resp. de nieuwe drummer en bassist van Taste en met hen zou Gallagher drie jaar samenwerken. Deze periode leverde twee studioalbums op: Taste en On The Boards. Een stortvloed van bootlegs werd in die tijd uitgebracht. Om dit tegen te gaan bracht platenmaatschappij Polydor zelf Live in Montreux en Live At The Isle Of Wight uit. Taste werd in 1970 ontbonden na onenigheid over de financiële huishouding en de rol van het management hierin.
Taste Isle of Withe 1970
Met Gerry McAvoy (uit Deep Joy) op bas en Wilgar Campbell (uit The Method) op drums ging Gallagher vervolgens verder onder zijn eigen naam: The Rory Gallagher Band of Rory Gallagher and his band. Zijn muziekstijl vertoonde de blues in al zijn facetten, maar met name ook de country blues. In 1973 vertrok Campbell naar The Mick Abrahams Band en werd vervangen door Rod De'Ath uit Killing Floor. Korte tijd later werd ook de toetsenist van Killing Floor, Lou Martin, lid van Rory's begeleidingsband.
I fell Apart Van Rory Gallagher's eerste solo album. Tavern de l'Olympia, Paris, 30 maart 1971, zijn eerste optreden met Gerry McAvoy en Wilgar Campbell na het opheffen van Taste.
Gallagher werd door het muziekblad Melody Maker in 1972 en 1974 uitgeroepen tot 's werelds beste gitarist. Hij genoot onder andere in het Oostblok een grote populariteit. De band zou een naam opbouwen met marathonoptredens tijdens veelvuldige tournees. Zo speelden zij begin 1974 tijdens een nachtconcert voorafgaand aan een autoloze zondag in De Doelen in Rotterdam net zo lang door tot de bezoekers de eerste trein naar huis konden nemen.
Going to my Hometown Duitsland TVStudio 1972
Gallagher had veel succes met zijn live-optredens, maar scheen er nooit in te slagen dat op de plaat vast te leggen. Hij schuwde met zijn houthakkershemden en zijn afgeragde Fender Stratocaster alle vormen van glamour en deed ook nooit een poging een hit te maken. Hij had een grote schare trouwe fans van wie vele tijdens zijn concerten luchtgitaar speelden.
Walking Blues Montreux 1985
De Ier werd vooral beroemd door zijn live optredens, zijn ‘Live in Europe’ album geldt als een standaardwerk. Zo wild en expressief als Gallagher zich op het podium liet zien, zo stil en teruggetrokken was hij privé. Ooit werd hij door The Rolling Stones gevraagd Mick Taylor te vervangen als gitarist, hij bedankte. Eric Clapton, Slash, The Edge en John Lennon verklaarden zich fan van Gallagher.
Off the Handle 1980
Tijdens een concert in februari 1995 in Nighttown in Rotterdam bleek Gallagher zo ernstig ziek, dat het voortijdig moest worden afgebroken. De zanger werd opgenomen in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam en later overgebracht naar een ziekenhuis in Londen. Daar onderging hij in april 1995 een succesvolle levertransplantatie. Hij overleed echter twee maanden later aan een longontsteking.
Zijn laatste TV optreden in 1994
Gallagher wordt jaarlijks herdacht met de tributeconcerten "Cork rocks for Rory" in Cork en "Going to my home town" in zijn geboorteplaats Ballyshannon. In Ierland is hij geëerd met standbeelden en zijn verschillende straten naar hem genoemd. Postuum werd door zijn broer Donal het album Wheels within wheels uitgebracht, waarop Gallagher onder andere samenwerkt met de Spaanse gitarist Juan Martín, Ronnie Drew van The Dubliners en Béla Fleck.
Bezettingen van The Rory Gallagher Band
Rory Gallagher (gitaar, zang) met:1970 - 1972: Gerry McAvoy (bas), Wilgar Campbell (drums)
1972 - 1976: Gerry McAvoy (bas), Lou Martin (piano), Rod De'Ath (drums)
1976- 1981: Gerry McAvoy (bas), Ted McKenna (drums)
1981- 1991: Gerry McAvoy (bas), Brendan O'Neil (drums) + veelvuldige gast: Mark Feltham (harmonica)
1992- 1994: David Levy (bas), Jim Levaton (oetsen), John Cooke (toetsen), Richard Newman (drums) + veelvuldige gast: Mark Feltham (harmonica)
Discografie
- 1971 Rory Gallagher
- 1971 Deuce
- 1972 Live in Europe [live]
- 1973 Blueprint
- 1973 Tattoo
- 1974 Irish Tour [live]
- 1975 Against the Grain
- 1976 Calling Card
- 1978 Photo-Finish [live]
- 1979 Top Priority
- 1980 Stage Struck
- 1982 Jinx
- 1988 Defender
- 1988 Fresh Evidence
- 1992 The Bullfrog Interlude
- 1999 The BBC Sessions [live]
- 2006 Live at Montreux
- 2008 The Essential
Geen opmerkingen:
Een reactie posten