Bob Dylan Brussel 22-4-2009

De routeplanner zou me wel even de weg naar Vorst Nationaal in Brussel wijzen,maar door de verschillende omleidingen vanwege de vele wegwerkzaamheden raakte dat ding behoorlijk in de war.Hij liet me alle mooie(en minder mooie) plekjes van Brussel zien maar uiteindelijk belande ik toch bij de Vorst.Ondanks dat ik vrij vroeg was hadden er al zo,n honderd man zich bij de deuren verzameld.Ik raakte in gesprek met een paar echte die-hard Bob Dylan fans,waaronder een amerikaans echtpaar die alle concerten van Bob proberen bij te wonen.De vrouw(Frederica) dacht dat zij zo,n 1000 concerten van Bob gezien had.Dat waren dus echte fans!!Van alle kanten kreeg je de mooiste Bob Dylan verhalen te horen en ondertussen kwamen er ook allemaal gitaren tevoorschijn dus het werd erg gezellig allemaal .


Om 7 uur gingen de deuren open,de hele meute stormde naar binnen om een mooi plekje voor het podium te krijgen,Ik deed daar natuurlijk niet aan mee,wandelde rustig naar binnen met als gevolg een prachtige plaats rij twee ,pal achter mijn amerikaanse vrienden.
Klokslag haf negen gingen de zaallichten uit en het concert kon beginnen.

De band komt het podium op,Al Capone outfit met zwarte hoeden en kostuums, pakken hun instrumenten en daar is Bob,breedlachend groet het publiek en zet in.

En wat een opener
1The Wicked Messenger van het album John Wesley Harding

wat gelijk opvalt is de stem van Bob, klink goed! Frederica gaat waarschijnlijk voor de 1001ste keer uit haar dak.

Ik wil graag een paar foto,s maken,maar de securety is zeer fanatiek dus dat word moeilijk.

2 It,s All Over Now Baby Blue
Een van mijn favoriete B.D nummers,moet wel even wennen aan het arangement,maar als Bob de mondharmonica pakt komt het allemaal goed,prachtig!

3 Man in The long black Coat

(foto Arthur)
Een van de hoogtepunten van de avond,Bob pakt zijn gitaar en doet een prachtige versie van the Long black Coat.Voor de rest van de avond zou hij zijn gitaar niet meer aanraken en dat is dan wel weer jammer.

4 Stuck Inside Of The Mobile WithThe Memphis Blues AgainMooie lange uitvoering,Bob ,s keyboard is goed te horen.

5 Blind Willie McTell

(foto Arthur)
Indrukwekkend!

6 Desolation Row
Van het Highway 61 revisted Album Bob leeft zich uit op het keybord tot groot plezier van Donny (Mandoline)

7 Honest With Me
Van het album Love and Theft

8 Sugar Baby
nog nummer van Love and TheftDe Vorst Nationaal word omgetoverd in een nachtclub,erg mooi.
9 Highway 61 Revisted
Bob krijgt het erg warm,zweet gutst langs zijn gezicht
10 Ballad of a Thin man
Audio 22-04-2009 (Brussel)

11 I Dont Believe You
erg mooi,maar.. de securety man (zie pijl)heeft me in de gaten ,even oppassen met foto,s maken dus.(foto Arthur)

12 Aint talking
van het album Modern Times ,heerlijke versie.

13 Thunder on the Mountain
nog een nummer van Modern Times SWINGT!!
(foto Arthur)
14 Like a Rollin Stone
Bob exeleert op de Keyboards

Publiek gaat uit zijn dak ,de band en Bob verlaten de stage.

Niet voor lang ,de toegift is bekend

15 All Along the Watchtower
Mooie uitvoering
16 Spirit on the Water
Nog een hoogtepunt,geweldig!
17 Blowin in the WindHet laatste nummer ,natuurlijk Blowin in the Wind met Bob op harmonica en Donny op viool


Bandintroduction

(Foto Arthur)
De Bob Dylan Band
Tony Garnier - bass
George Recile - drums
Stu Kimball - rhythm guitar
Denny Freeman - lead guitar
Donnie Herron - violin, viola, banjo, electric mandolin, pedal steel, lap steelEn dan is het afgelopen,de lichten gaan niet direct uit dus mischien...Nee het is nu echt klaar.

Op weg naar de uitgang natuurlijk nog een paar souveniers gescoord ,de routeplanner werkte deze keer perfect ,kortom een Topavond

Bob Dylan Brussel(Vorst Nationaal) 22-04-2009 Download:
http://rapidshare.com/files/225952195/brussel_p1.rar(re-upload)
http://rapidshare.com/files/225958789/brussel_p2.rar(re-upload)
http://rapidshare.com/files/226020015/brussel_p3.rar (re-up-load)
http://rapidshare.com/files/226035128/SC_D2T07_BobDylan_Brussels_20090422_Blowin_In_The_Wind.rar (re-upload)


In het Muziek Magazine Goddeau kwam ik deze mooie recentie tegen,zo mooi kan ik het niet opschrijven.

22 april 2009, 17.00 uur. Steeds meer Dylan-fans zwerven rond de concertbunker Vorst Nationaal: oudere mannen met wilde grijze haren, hippe tieners, eenzaten in vale T-shirts met Dylanprint, ouders, kinderen, kleinkinderen… Een Italiaanse die heel de tournee heeft gevolgd, bedelt zoals elke avond voor een “free ticket”. Enkele straatmuzikanten proberen - - met wisselend succes - - het wachtende publiek te entertainen, terwijl Dylan en zijn band zich binnen opwarmen voor het echte werk. Spanning hangt in de lucht. Een legende als Dylan zie je immers niet elke dag aan het werk. En kan hij het eigenlijk nog wel? Vlak voor het optreden worden de verwachtingen nog wat aangedikt wanneer Dylan met een korte biografie wordt aangekondigd: “Please welcome...the poet laureate of rock-'n-roll, the voice of 60's counterculture, the man who forced folk into bed with rock, who donned make-up in the 70's and disappeared into a haze of substance abuse, who emerged to find Jesus, was written off as a has-been by the end of the 80's and suddenly shifted gears, releasing some of the strongest music of his career beginning in the late 90's... please welcome… Columbia recording artist Bob Dylan.” De band wandelt voorzichtig het podium op. Dylan, gehuld in een iets te wijd kostuum met kanariegele randen, neemt plaats achter zijn keyboard. Een hard, maar beetje rommelig “The Wicked Messenger” opent de set. Enkele flukse kniebewegingen doen vermoeden dat de 67-jarige bard er zin in heeft. Hij moet nog even opwarmen, maar tijdens het tweede nummer “It’s All Over Now, Baby Blue” valt alles in de plooi en zorgt een verassend goede mondharmonicasolo voor een eerste climax. Bawb blijkt bovendien redelijk goed bij stem te zijn. Dylan komt slechts eventjes van achter zijn Korg-keyboard vandaan om op gitaar een bluesy versie van “Man In The Long Black Coat” te brengen. Dat hij de rest van de avond de snaren onberoerd laat is jammer, maar geen ramp: Dylan lijkt immers beter dan ooit zijn weg te vinden op de toetsen. Een hevige versie van “Highway 61 Revisited” kan niet echt bekoren. Het volgende nummer, “Ballad Of A Thin Man”, is echter een van de absolute hoogtepunten van de avond. Zorgvuldig drapeert Dylan de bijwijlen absurde en grappige tekst over de bezwerende muziek: “Now you see this one-eyed midget / shouting the word "now!" / And you say, " For what reason?" / and he says, "How?" / And you say, "What does this mean?" / and he screams back, "You're a cow! / Give me some milk or else go home". De band is dezelfde als bij de twee vorige passages in Brussel. Bassist Tony Garnier zorgt reeds twintig jaar voor een stevige basis tijdens Dylans concerten en dirigeert met voorzichtige hoofdknikjes de andere muzikanten. Drummer George Receli drumt er vol enthousiasme op los. Absolute sterkmaker is Donnie Herron die op steelguitar, lap steel, banjo en viool de nummers nauwgezet inkleurt. Als de groep badend in warm zijlicht “Blind Willie McTell” brengt, verheft zijn banjo het lied tot het zoveelste hoogtepunt van de avond en wanen we ons zowaar even in de Mississippi Delta. Twee vreemde eenden in de bijt zijn de gitaristen Stu Kimball en Denny Freeman. Beiden werken het hele optreden op een uitermate serieuze en voorzichtige manier af. Fouten spelen ze niet, maar erg veel rock-’n-roll valt er niet te bespeuren. Dat staat in schril contrast met Dylan zelf, die lacht en al eens een grapje maakt met Donnie Herron. De set wordt afgesloten met een degelijk, maar weinig verassend “Like A Rolling Stone”. Na een korte pauze (wat doet een legende als Dylan dan eigenlijk?) keert het gezelschap terug met een verschroeiende versie van “All Along The Watchtower”, om vervolgens even de rust op te zoeken met “Spirit On The Water” uit Modern Times (2006). Op het einde van het optreden graaft Dylan het diepst in zijn eigen verleden met “Blowin’ In The Wind”, dat hij in 1962 schreef. Toch klinkt het nummer in zijn nieuw arrangement opvallend fris. Drumroffels benadrukken op de juiste momenten de haast heilige woorden. Als apotheose schuifelt Dylan vanachter zijn keyboard weg om - - tot groot jolijt van het publiek - - vooraan op het podium met een mondharmonicasolo af te sluiten. “You think I'm over the hill. You think I'm past my prime. Let me see what you got. We can have a whoppin' good time” zong Dylan in “Spirit On The Water”. En of we een “whoppin’ good time” hadden. Hij kan het nog.