Quicksilver Messenger Service was een psychedelische muziekgroep, opgericht door Dino Valente (artiestennaam van Chet Powers). De andere leden waren John Cipollina, Jim Murray, David Freiberg, Greg Elmore en Gary Duncan.
Hoewel Quicksilver Messenger Service al snel in de problemen kwam door vermeend bezit van drugs begon de groep in 1965 aan een tour langs de westkust van de Verenigde Staten. In 1967 kwam hun eerste contact met de platenmaatschappij Capitol Records tot stand en werden de platen Quicksilver Messenger Service en Happy Trails uitgebracht. Murray en Duncan hadden de band toen al verlaten en Nicky Hopkins was toegetreden tot Quicksilver Messenger Service.
Mona ( Bo Diddly)
Gary Duncan (gitaar, zang)
John Cipollina (gitaar, zang)
David Freiberg (basgitaar, gitaar, keyboards, gitaar en zang)
Greg Elmore (drums, percussie en zang)
Dino Valenti (gitaar en zang)
Nicky Hopkins (keyboards)
Deze opname komt van een concert op het Sonoma State College in April 1970.
Niet in beeld is pianist Nicky Hopkins die later een vast bandlid zou worden.
Mooi tijdsbeeld van die vreemde ,maar mooie jaren 60/70.Een van de eerste ,,Jam,,bands samen met Bluesproject die later veel navolging zou krijgen met groepen als Grateful dead en Allman Brothers.
Het opstappen en toetreden van bandleden werd zo'n beetje het handelsmerk van de groep en hij viel uiteen. In 1975 en 1986 werden pogingen ondernomen om de groep nieuw leven in te blazen, maar echt succesvol waren die pogingen niet.
Quicksilver Messenger Service maakte vooral muziek die recht toe en recht aan was, als begeleiding van teksten die recht uit het hart kwamen. Bij optredens lag het accent veel op improvisatie en experimenten. Het bekendste werk van de groep is ongetwijfeld Happy Trails uit 1969, een elpee die in de muziekgeschiedenisboeken is terechtgekomen als "the finest live album ever recorded". Ruim de helft van deze plaat, zeven nummers, is gewijd aan een QMS-versie van de Bo Diddley-klassieker Who Do You Love? De gitaren van Cipollina en Duncan en het publiek van Bill Graham's Fillmore Auditorium proberen elkaar op deze legendarische opname te overtreffen met varianten op de typische Bo Diddley-riff.
Quicksilver Messenger Service
http://www.penncen.com/quicksilver/
Mooi, Arthur! Op je blog kom ik nog steeds voor mij onbekende bands of namen tegen. Interessant! Maar waarom vreemde jaren 60/70, zoals je in je bericht zet?
BeantwoordenVerwijderenElsa
Terugkijkend vond ik het vreemde maar wel mooie jaren.Ik heb het dan over de provo/hippie periode,we deden dan ,terugkijkend,, allemaal een beetje vreemd ,vind je niet.Maar er werd wel prachtige muziek gemaakt,dat is zeker!
BeantwoordenVerwijderenHet blijft me verbazen waar je het vindt, maar het lukt je blijkbaar telkens weer, met iets op de proppen te komen waar geen kat iets vanaf weet, en dat toch prettig in de oren klinkt. Deze is voor mij een volledig nieuwe ontdekking doch eentje van het aangename soort, en zoals je zelf al aangaf, het geeft een beetje het tijdsbeeld weer van de muziek die toen de toon spande.
BeantwoordenVerwijderenBedankt man, daar kan ik weer een tijdje mee door...
JoGi.