The Animals - Richmond-On-Thames Jazz Festival (August 6-8, 1965) UPDATE!

(filmpjes liepen niet synchroon,nu hersteld)

 (movies were not in sync, now recovered)

Bij het zien en horen van The Animals moet ik altijd denken aan een Zeeuws bandje uit de jaren 60 ,,What Bums,,genaamd. De mannen hadden ook The Animals op het repetoir staan mede omdat zanger Foort een goeie ,,Eric Burdon,, stem had.Gitarist was Jan Blok een een man met een geweldige muzikale kennis,ik zou hem later nog in diverse bandje tegenkomen,helaas enkele jaren geleden overleden.Drummer Ebbo Gerritsen werd jaren later een collega van mij,ging meer op de jazztour en we zouden samen nog veel(o.a muzikale)avonturen beleven.Zanger Foort maakte later nog furore in o.a Big Wheel(If I Stay To Long) Vandaar The Animals...


De blikvanger van The Animals was zanger Eric Burdon, een klein mannetje met een gigantische stem, maar het muzikale genie achter de groep was onmiskenbaar Alan Price. Price vormde in 1961 in Newcastle, samen met bassist Chas Chandler, drummer John Steel en gitarist Hilton Valentine The Alan Price Rhythm and Blues Combo. De leden kenden elkaar van school of uit het kleine jazz- en bluescircuit van Newcastle. Toen een jaar later Eric Burdon er als zanger bijkwam, veranderde men de naam in The Animals. De uitzonderlijke stem van Burdon plaatste hem al snel op de voorgrond.


Rosie
The Animals beschouwden zichzelf als rhythm and bluesgroep. Hun eerste single, Baby let me take you home, was echter een middle-of-the road popnummer, dat de band nooit live heeft willen spelen. Het nummer kwam op 16 april 1964 uit, maar geraakte in Engeland niet verder dan de 21ste plaats. Twee maanden later volgde hun bewerking van de traditional House of the rising sun en daarmee stootten ze direct door naar de eerste plaats, ook in de Verenigde Staten, waar het nummer echter, zonder medeweten van de band, in een sterk bekorte versie werd uitgebracht. Het nummer viel op door het karakteristieke gitaarintro en door het feit dat het zes minuten duurde, hoewel daar in de VS ruim de helft af ging. De opvolgers I'm crying, het Nina Simone-nummer Don't let me be misunderstood, Boom Boom en Sam Cookes Bring it on home to me deden het iets minder goed, maar de groep had wel haar naam definitief gevestigd. Het succes eiste ook zijn tol. De band werd door het management in een strak schema de weg op gestuurd en toerde door het Verenigd Koninkrijk, de rest van Europa en de Verenigde Staten. Als zanger kwam Burdon steeds meer in het centrum te staan. Muzikale meningsverschillen, maar ook een vliegangst deden Price in de zomer van 1965 besluiten de groep te verlaten. Met zijn nieuwe formatie, 'The Alan Price Set' ging hij een heel andere weg in en scoorde hij grote hits als I Put a Spell on You (1966), het Randy Newman-nummer Simon Smith & His Amazing Dancing Bear (1967) en Don't Stop The Carnival (1968).

Whe Gotta Get Out Of This Place

Menigeen dacht dat met het vertrek van Price een einde zou aan komen de successen van The Animals. Nadat korte tijd Mickey Gallagher achter de toetsen had plaatsgenomen en Zoot Money werd afgewezen, werd Dave Rowberry het nieuwe lid van de band. Ook met hem bleven de hits komen: We've gotta get out of this place en It's my life stonden wekenlang in de top tien.
Animalisms is het 3e en tevens het laatste album van The Animals uitgebracht in de UK.Vreemd genoeg kwam er in de USA een paar maanden nog een album van de band uit genaamd Animalsm (een s minder) maar met compleet ander materiaal,erg verwarrend allemaal.Het betekende wel de zwanenzang van de band.Eric Burdon ging met een bijna geheel nieuwe line-up verder onder de naam Eric Burdon & The Animals,met veel succes!Wij doen het hier nog met de ,,oude,, Animals,Britse bluesrock op zijn best en daarom het:
Album van de Week!