Peer Bluesfestival 2010

Het weer was goed,het programma veelbelovend ,dus samen met muziekvriend Leo op weg naar Peer.Bij aankomst kwamen de eerste bekenden alweer tegen,de laatste nieuwtjes uitgewisseld ,en het eerste optreden voor ons was:


Dwayne Dopsie & The Hellraisers(foto Arthur)
Dwayne is de zoon van Zydeco legende Rockin Dopsie .Een uur Zydeco is voor mij in eerste instantie wel wat veel van het goede ,maar de band wist er toch een leuke show van te maken.Een geweldige interaktie met het publiek ,een rondje door de tent,kortom een mooie binnenkomer.

Ik had mijn ,,Arthur,s Musical Journey,,petje op en erg leuk was dat ik door verschillende mensen werd aangesproken over mijn weblogje.

Het volgende optreden was Eli , Paperboy ,,Reed,, ik had er hoge verwachtingen van en hij maakte het volledig waar.

Eli,,Paperboy,,Reed (foto Arthur)
,,Witte,,Soul van de bovenste plank!Eli is een zanger die de stemmen van zowel Sam Cooke, Otis Redding James Brown als Wilson Pickett weet te benaderen.Begeleid door een prima band ,zet hij een geweldige show neer.Wij hebben er zeer van genoten.

Peer Rythm& blues heet dit festival ,maar vanmiddag kun je het beter soul festival want ook bij de volgende act voert de ,,soul,, de boventooon.


Booker-T.Jones(foto Arthur)
Vanaf nu alleen maar levende Legendes op het podium. Booker T. Jones is de man met het allerbekendste orgel ter wereld: Green Onions, Hip Hug Her, Time Is Tight, Soul Limbo, Melting Pot…iedereen kent deze melodieën en kan ze, veertig jaar na datum nog altijd vlekkeloos meefluiten. In tegenstelling tot de volgende optredende artiest een zeer vriendelijke verschijning .Had hem al een paar keer in aktie gezien met Neil Young maar het blijkt dat hij ook nog aardig kan zingen.Hoogtepunten ,Take me to the river,natuurlijk Dock of the Bay ,Soul Limbo ,kortom een heerlijk optreden!

En dan nu ,Van Morrison! ik denk niet dat hij nog een keer teruggevraagd word.Als je tegen een Belg zegt dat hij geen bier mag drinken heb je een probleem!


Jay Berliner (warming up)foto Arthur
Gemengde gevoelens naar aanleiding van het optreden Van.Als je twee uur van tevoren aankondigt dat tijdens het optreden van Van Morrison de bars worden gesloten dan scoor je ,zeker in Belgie geen punten.een belachelijke maatregel natuurlijk .In een zaal als de H.M.H kan ik me er nog wat bij voorstellen ,maar op een festival als dit kan je dat niet maken.Het gevolg ervan was een een deel van het publiek zich tegen Van keerde en tijden zijn opkomst er een geweldig fluitconcert losbarste en er zelfs enkele voorwerpen naar het podium gegooid werden.Ik zag het hele optreden al in duigen vallen ,maar tijdens Brownwed Eyed Girl ging het proVan gedeelte van het publiek massaal meeklappen en zingen en kon het concert echt beginnen.St. James Infirmary,prachtig maar Van was chagerijnig,behalve Ritchie Buckley kreeg iedereen op zijn donder.Fairplay was prachtig,een schitterende uitvoering van Moondance in een volgens mij nieuw arrangement.Jay Berliner werd afgesnauwd ,ELECTRIC!!!onverstoorbaar verwisselde Jay tijdens het nummer naar de elektische gitaar,wat een geweldige gitarist!!Into the Mystic ,een van mijn favoriete Van nummers ,ook in een nieuwe uitvoering,erg mooi,de dame die naast me stond raakte geemotioneerd ,zo mooi vond ze het.David Hayes had ook een slechte avond,kreeg zijn staande bas niet goed gestemd ,met regelmatig boze blikken van Van tot gevolg.Daarna begon de band op stoom te komen,te tijd vloog om en na ong.1uur 15 was het afgelopen.Eindconclusie ,zeker niet een van zijn beste optredens,maar wel een van zijn spannendste!


foto Arthur
Genoeg stof voor de nabespreking,samen met de echte VanFan ,onder het genoegen van een Belgies biertje(toen mocht het weer)en we waren het met elkaar eens,wat is het toch een vervelend manneke die Van,maarja,die muziek,he?



Canned Heat
Dat het onderschrift bij de huidige bezetting van Canned Heat afgekort wordt als WRL of voluit ‘Woodstock Reunited Lineup’ zegt veel over deze band.Alan Wilson, Bob Hite en Henry Vestine zijn overleden,maar Fito de la Parra,Larry Taylor en Harvey Mandel aangevuld me de nieuwste aanwinst Dale Spalding. zetten de Canned Heat traditie voort. Ik moet zeggen ,de heren zien er wel erg bejaard uit(net de rollator ontbrak nog)maar hun grote hits,Going up The Country,Lets work togheter,en‘On The Road Again’
waren toch voldoende om te tent op zijn kop te zetten.Een mooie afsluiter van een toch weer bijzonder gezellig festival.Hieronder nog een paar sfeerbeelden......