Een prachtig muzikaal jaar tot nu toe.Al veel mooie concerten gezien met als hoogtepuntenBob Dylan in Brussel,Neil Young in Antwerpen en zondagavond een andere all-time favoriet van Arthur , Ry Cooder.Was het bij Bob en Neil lang staan en wachten om een goede plaats te bemachtigen,bij Ry was er het comfort van de prachtige Koningin Elizabeth Zaal met een heerlijke zitplaats recht voor het podium.
Vigilante Man (film MarcVos)
Natuurlijk was er in eerste instantie de teleurstelling dat Flaco Gimenes niet van de partij was,ook zoonlief Joachim is natuurlijk geen Jim Keltner maar dat alles was na het eerste akkoord al snel vergeten.Wat een schitterend concert!
Al die prachtige nummers uit het grote ouvre van Ry kwamen langs,soms in een wat ander aragement ,soms naar mijn idee improviserend, het was allemaal even mooi.
Met gemak veranderde hij 'The very thing that makes you rich, makes me poor', een klassieker uit 'Bop till you drop', in een speelse, luie shuffle. Ook Juliette Commagere bewees waarom zij op Cooders jongste trilogie deel uitmaakt van zijn entourage. Het zuiders getinte 'Chinito Chinito' veranderde de kille zaal even in een warme, donkerrode Mexicaanse pueblo. En voor de finale grolde en gromde Cooders stem als die van een oude neger door tijdloze gospel ('Jesus on the mainline') en feestelijke fiftiesrockabilly ('Little sister').
Teardrops will fall(film MarcVos)
Ook de bijdrage van Nick Lowe was niet gering,hij kreeg het publiek van de stoelen met zijn hit uit de seventies,Half a boy,as half a man,.Drie weken nummer een in Belgie,twee weken in nummer een inNederland Daar moest ik plaats maken voor Vader Abraham en de smurfen grapte hij.
What,s so funny about peace,love and understanding(film MarcVos)
De toegift was een prachtig akoestisch 'What's so funny 'bout peace, love and understanding', van Nick Lowe, en Ry Cooder besloot het concert met de met traditional 'How can a poor man stand such times and live'.waarbij hij de tekst nog wat aangepast had aan de actualiteit betreffende de kredietcrisis. had Nog eenmaal geselde en zalfde hij zijn gitaar, roffelde zoon Joachim in trance zijn hihat, plukte Lowe lachend de snaren van zijn bas en zong Commagere de sterren van de hemel. Staande ovatie. Terecht. het had van mij nog uren door mogen gaan..
